2022'ye..

2022'ye..

Unutmadan Söylemeliyim    28.12.21    1 Yorum   

 

Yazın çekildiğim fotoğraflara bir baktım da, insanı mutluluktan fazla güzelleştiren bir şey yokmuş bu hayatta..

Frida Kahlo'nun o meşhur ayrılık dizelerinde tablolarında kendini mutsuz çizmesi ne ise fotoğraflarda güzel çıkmakta tam olarak o.

2021'e girerken 'Evde hissettiğimiz bir yıl olsun' dilemiştim...

Kaç kişi evini buldu, kaç kişi yerleşmişken ani bir kira zammı ile mahkemelere düştü, kaç kişinin nakliye arabası yolda kaldı bilmiyorum. Ama Rumi'nin de dediği gibi 'Susuzun suyu aradığı gibi, su da susuzu arar.' 

Suyu hala bulamayanlar, lavabosu tıkananlar, sudan sebeplerle yolu kaçıranlar, bir koca yıl daha geldi önümüze. Merak etmeyin, o da bizi arıyor.

Her sene başına bir dilek koyma hakkımı bu sene 'fotoğraflarda güzel çıkalım' dileğine niyet ediyorum. Belki evreni bu şekilde manipüle ederek hamlelerimi sinsileştiriyor da olabilirim neticede bulunduğum coğrafya dümdüz konuşularak kendimi anlatabileceğim bir yer değil. O halde evrenin bu coğrafyaya düşen kısmının da bundan nasipleneceğini düşünmem gayet normal sanırım.

Anlaşılmak demişken sanırım bu topraklarda en çok anlaşılmak özlemi var. Siyah, beyaz, cam göbeği derken taraflı uyanılan her sabaha 'biz biriz' ve 'yaşamak çok kolay zorlaştıran bizleriz' diye bağırasım var. 

Bağırdığımda çok oldu bu yıl hatta 'çok yemesin, herkeste arabaya binmesin' cümlesine bağırmayıp 'bu görüşüne katılmıyorum' dediğimde oldu...

Gidesimde oldu, kalasımda oldu.

Bir bahçe, iki köpek, üç ağaç, bir de sen ve ben gibi basit bir hayale, 'ulan bu nasıl bu kadar zor oldu' diye ağlayasımda oldu..

Çocukluğumun ayaklarıma takılıp düştüğüm günler oldu, aileme bir kez daha hayran olduğum anlar oldu. Bir sohbetin eksikliğine gücendiğim, bir ince düşünceye sarıldığım, bir sokak köpeğini koruduğum, twitterdan ülke kurtarmaya çalıştığım, ekonomist, sosyalist, itfaiyeci, afad, virolog ve bilumum şeyler olduğum bir yıl oldu. Ülkem sayesinde fikrimin olmadığı hiçbir alanın olmadığı 365 gün daha geride kaldı.

2022 diye etiketleyip zamanın doğrusal olmadığına bir göz kırpmak istesem de hafızam kategorilere ayırmadıkça bir şeyi bulup bana getirmiyor maalesef..

Astrologlar ne kadar 'hapı yuttuk(!)'  dese de, miligramın az olduğuna inanıyor ve hepimizin fotoğraflarda güzel çıktığı ve fotoğraflanıcak binlerce anın olduğu bir yıl diliyorum.

Mutlu Yıllar..

G.

Doğanın da Hisleri Olduğunu Biliyor muydunuz?

Doğanın da Hisleri Olduğunu Biliyor muydunuz?

Unutmadan Söylemeliyim    30.1.21    Yorum   

Doğanın da Hisleri Olduğunu Biliyor muydunuz?

Okuduğum çok güzel bir yazıyı sizlerle paylaşmak istedim. Umarım siz de beğenirsiniz...

1966 yılında, Amerika’nın tanınmış yalan makinesi uzmanı Clee Backster, güvenlik görevlilerine poligraf aygıtının kullanımı eğitimini verdiği okulunda uykusuz bir gece daha geçirdi. Sonra sırf eğlence olsun diye, yalan makinesinin elektrotlarını kocaman yapraklı tropikal bitkisinin üzerine yerleştirdi. Yalan makinesi çeşitli korku, sevinç, şaşkınlık gibi durumların elektriksel değişimlerini ölçtüğüne göre, belki bitki de su dökünce seviniyordur diye alaylı alaylı güldü.

Bitkiyi suladığında galvanometre zikzaklar çizerek aşağı doğru indi. Oysa yukarı doğru bir hareket bekliyordu Backster. Yaprağını sıcak kahveye soktuğunda da beklediği tepkiyi görmedi. Sonunda kibriti alıp bitkiyi yakmayı düşündüğünde her şey değişti. Bitki çılgınca galvanometrenin ibresini tavan yaptırdı. İnanamadı Backster. “Nasıl yani?” dedi kendi kendine, “Bitki düşüncelerimi mi okudu?”.

İnsanlık tarihinin önünde yeni bir dünya açılıyordu artık. Deneyler deneyleri kovaladı. Bitkilerin sadece düşünceleri okumakla kalmayıp çevrelerindeki her şeyi hissettikleri de çıktı ortaya. Kaynar suya atılan karideslerin ölümlerini, eline iğne battığında duyulan acıyı da hissediyordu bitkiler. Hatta kilometrelerce ötede olunsa bile yaşanan sevinç ve üzüntüleri de hissediyordu. Hatta korkudan baygınlık bile geçiriyordu.

Bir gün şehir dışından gelen bir botanikçi bayan içeri girdiğinde bütün bitkiler sessizleşti. Hiç birinden tepki gelmiyordu. Sanki hepsi birden sessizliğe bürünmüştü. Taaa ki o bayan havaalanından uçağa binip gittikten 45 dakika sonra yeniden tepki vermeye başladılar. Bayan botanikçinin bitkileri kurutup ölçümler yaptığını öğrendiği zaman anladı Backster, bayanı görünce bitkilerin korkudan bayıldıklarını.

Bir deney tasarladı. 6 yardımcısına aynı gece aynı saatlerde yapmak üzere farklı görevler verdi. Görevlerden biri gece yarısı gelip laboratuvardaki bitkilerden birini söküp parçalamaktı. Ertesi gün o gece bitkiyi parçalayan yardımcı içeri girdiğinde bütün bitkiler çılgınlar gibi haykırmaya başladı (galvanometrelerin ibrelerinin tavan yapmasını böyle adlandırıyor Backster). Bu deneyden anlaşıldı ki bitkiler sadece hissetmiyor, aynı zamanda hafızaları da var. Ve Amerika’da bazı adlî vakalarda bitkilerin şahitliğine başvurulmaya başlandı. Bitkiler asla yanlış sonuç vermiyordu çünkü yalan nedir bilmiyorlardı.

Bu çalışmalar makale olarak yayınlanmaya başlayınca dünyanın dört bir yanından bilimadamları konu üzerinde çalışmalara başladılar. Sonuçlar akıl almaz. 

Koparılmış bir yaprak, kendisine güzel sözler söylenmesi durumunda normal yapraktan aylarca daha uzun süre canlı kalabiliyor. 120 km mesafedeki bir acıyı, sevinci hissedebiliyor. 

İnsanların düşüncelerini okuyabiliyor, kötülük yapanları hafızasına kaydedebiliyor. Aynı zamanda bu bilgileri diğer bitkilerle de paylaşıyor.

Kendisine kötü davranılan bitki üzüntüsünden intihar bile ediyor.

Yanındaki bitkinin susuz kalması durumunda kendi suyunu onunla paylaşıyor.

Bitkiler, bütün canlılarla iletişim kurma konusunda bizim hayallerimizin ötesinde bir hassasiyete sahip. Her biri doğanın bir parçası. Belki bir gün onları daha iyi anlama imkânımız olursa bize tarihin bütün yaşanmışlıklarını bile anlatabilirler. Avatar filminin esin kaynağı da bu çalışmalar ve elde edilen sonuçları.

Bilelim ki dünyanın herhangi bir yerinde bir bitkiye kötü davranılırsa, bütün bitkiler bunu hissediyor. 

Hani “Kirazlı Kaz Dağı değil” diyorlar ya, emin olun Kirazlı’da kesilen bir ağacın acısını sadece Kaz Dağlarında değil, Munzur’daki, Kuzey Ormanlarında ki, Salda’da ki, Toroslardaki ağaçlar da hissediyor. Bir gün biz de hissedeceğiz...

Kaynak: Bitkilerin Gizli Yaşamı, Peter Tompkins/Christopher Bird, 1973, Sungur Yayınları, Çev: Sulhi Dölek. Derleyen: 

Osman Kutlu ...

(Alıntıdır) 

Eminim ki bir çoğumuz evimizdeki çiçeklerimizle, bahçemizde çiçek ve ağaçlarımızla konuşuyoruzdur. Belki kırmızı bunu yaparken bilinçli, belki de yalnızlığımızı paylaşmak için. Ama burada ki en temel noktamız sevgi.

Doğayı sevin, sevin ki onlarda size sevgisini göstersin. Onlar yok olursa hayat damarlarımız da yok olmuş demektir.

Hoşça, Dosta ve Sevgi ile Kalın

Arzu BOYACI

@muhendishanimingozunden 

Evde Hissetmek

Evde Hissetmek

Unutmadan Söylemeliyim    15.11.20    Yorum   

En son ne zaman evde hissettim hatırlamıyorum. Muhtemelen sende hatırlamıyorsun. Evde hissetmek, 3+1 bir evin balkonunda oturmak kadar basit degil ki, yargılanmadığın, kapıya ne halde gelirsen gel o anahtarın senin için döndüğü, seni sardığı, ısıttığı ve 'burada bana bir şey olmaz' dediğin bambaşka bir mekan. O ev ilanları kadar basit değil.

Biliyorum sende düşündün en son nerede evinde hissettin diye.

Ben mesela, en son Bodrum'da arkadaşımın evinde hissettim.  Küçücük 50 metre kare ev, yere kadar uzanan penceresi balkona açılan. Sanki saraydı gözümün önünde. Güzeller güzeli annesi 'Maviş' rengarenk yemekler pişirdi, rengarenk hikayeler anlattılar, en özelide ben giderken üzüldüklerini yüreklerinde hissettim, gözlerinin içinde yağmur vardı, bu sefer, kalbime damlaları yağdı. Burası evdi işte keşke hep kalabilseydim..

Keşke kalabilseydim dediğim evler oldu, kimi çok dağınıktı, kimi derli topluydu, kimi küçücüktü, kimi şehirler kadar büyüktü. Ama tek ortak noktaları; içine girdiğinde seni anlıyorlardı, gürültü dışarıda kalmıştı. Burada yalnızca sıcacık çay ve anlamayı istemek vardı.

Ne zamandır çok severek yaşadığım eve sığamıyorum artık. Konu ev degilmiş meğer bu akşam anladım. Ben 'evde' hissetmeyi özlemişim. Oturduğum ev bile yargılamış beni, koltuğunda uzanamamışım rahat, tepemde dikile dikile gitmemi bekliyormuş meğer. Yoksa bir kahve koyup, sen yeterlisin ve dışarıda çok güzel bir dünya var, tadını çıkar dese benim gidesim gelirmiymiş? Insan sevgiden kaçar mı? Olsa olsa sevgi kılığında eleştiridir o. Korkutmadir. Korkma, başarırsın derken alttan korku aşılamaktır. Mükemmelliyetçiliktir, hayal avcısıdır. 

Şimdi sende düşünüyorsun dimi? Seni çok seven insanlar, seni en çok korkutan, en çok aşağılayan, en çok yargılayanlar aslında.

Sonra 'neden eve gelmiyorsun?' derlerse sana, çünkü orası ev değil de. Orasi ev olsaydı, sen sormadan önce ben gelmek isterdim. Ben eksik değilim, gözünüzün içinde yüzüme tutulan önyargılar fazla. Bir avukat ile gelmek isterim bir gün ama olduğunuz başka bir yere. Çünkü orası 'ev değil', üzgünüm.

Ve ben evde hissetmeyi çok özledim. 

Eğer buraya kadar okuduysanız ve evinizdeyseniz veya evinizin yerini biliyorsanız, benim için ona çokça sarılın ve ne olur evinizin kıymetini bilin.

G.

SEÇİM!

SEÇİM!

Unutmadan Soylemeliyim    21.6.18    Yorum   

Aklımız erdiğinden beri seçimler yapıyoruz şu hayatta. Çoğu zaman istemeye istemeye, sadece mecbur kaldığımız için. Aslında bıraksa yakamızı hayat, ne yardan geçebiliriz ne serden. Dondurmanın, tostun, sandviçin, kebabın karışığını seçeriz mesela. Birini tercih etmek güzel de diğerinden vazgeçmek durumu koyuyor insana. Keşke bütün seçimler sevdiğimizle sevmediğimiz arasında vereceğimiz karardan ibaret olsa. Ama olmuyor tabii. Sevdiğimiz iki şey arasında tercih yapmak zorunda kalınca başlıyor işin çilesi. De ki daha çok sevdiğini, daha az sevdiğine tercih ediyorsun. Böyleyken de ne olursa olsun arzu ettiğin bir şeyden vazgeçmiş olmuyor musun? Ya da tercih etmediğin, gün be gün daha güzel görünmüyor mu gözüne? 

Yüzlerce hatta binlerce seçim yapıyoruz şu hayatta. Ama bazı seçimler var ki sonucuna bir ömür katlanıyoruz. Hayat dediğin, tercihlerimizin önümüze sunduklarından ibaret değil mi zaten? Üniversiteye girmeden önce bölüm seçiyoruz mesela. Bu az iş midir? 17 yaşında, yaptığımız tercihle hayatımızın kalan kısmında gideceğimiz yolu çiziyoruz. Her zaman bir çıkış yolu muhakkak var ama kolay mı? Sonra iş seçiyoruz. Ömrümüzün en güzel zamanlarının büyük bölümünü geçireceğimiz işi yani. Bizim seçmemiz yetmiyor tabii. İşverenin de bizi seçmesi gerekiyor. Çoğu zaman mutsuz oluyoruz. İşinden memnun ne kadar insan var ki? Ekonomik durumu biraz toparladıktan sonra kalkıp eş seçiyoruz kendimize. O da bizi seçerse tutup evleniyoruz. Evlilik dile kolay ama bir insanın hayatında alacağı en büyük kararlardan biri. Hayatının kalanını birisiyle geçirmek için bir seçim yapmak ne kadar kolay olabilir ki? Öyle olsa bu kadar mutsuz evlilik, bu kadar boşanma olmazdı zaten.

Bazen geçeceğimiz, bazen de yıkacağımız köprüler çıkıyor karşımıza. Bazen yıkmamız gereken köprüden geçiyoruz mesela, bazense geçmemiz gereken köprüyü yıkıyoruz. Hiçbiri hayatın sonu değil evet. Hatta hayatımızın ta kendisi. Seçim kolay iş değil. Sonu muamma, geleceği sisli konular bir yana dursun, gün gibi apaçık önümüzde duran konularda bile ne hatalı seçimler yapıyoruz. Bazen kolay diye, bazen sırf bugünün işini yarına bırakmak için, bazen zoru sevdiğimizden, bazen güce taptığımızdan, bazen üzülmekten zevk aldığımızın farkında olmadan, bazen genetik mirasımızın anlamsız baskısıyla, bazen arkadaş çevremizin dayatmasıyla, bazen toplumsal normlara uymak için, bazen ahlaklı olmak için, bazen isyankar durmak için, bazen seve seve, bazen bile bile, bazen olduğumuz yerde kalmamak için, bazen bir adım bile atmamak için...

Aslında mutluluk, seçimlerimizin sonuçlarıyla yaşamayı bilmekten geçer. Yani uzun süreli bir pişmanlıktansa, başımıza gelenleri gülümseyerek kucaklamaktan bahsediyorum. Bizi, bugün olduğumuz insana dönüştüren hayattaki seçimlerimiz. Ne olursa olsun asla kaybetmeyelim umudumuzu. Çünkü hayat her zaman yeni seçim imkanları sunuyor önümüze. Geçtiğimiz yollardan tekrar da geçebiliriz, aldırmayalım. Bu kez yeni bir tat alırız belli mi olur? Daha önce dikkatimizi çekmeyen bir ağacı görürüz bu sefer belki. Ya da güneş bu kez daha çok güler yüzümüze. Bu kadar düşünecek bir şey yok sanırım. Ne seçersek seçelim çıkıyor bir yerlerden yaşamanın tadı. Ama yine de mümkünse güzelliği, doğruluğu, iyiliği, inceliği, saygıyı, sevgiyi, barışı seçelim.

Gökhan Dağıstanlı

kaynak: https://www.elmaelma.com/gokhan-dagistanli/secim/5b2b69238ca7804f7a02d0eb/yazi

Yanından geçip gittiğimiz hayatlar..Düşündüğün kadar İyimisin?

Yanından geçip gittiğimiz hayatlar..Düşündüğün kadar İyimisin?

Unutmadan Söylemeliyim    26.3.18    Yorum   

Bloga bu sıra yoğun şekilde duygu yüklediğimin farkındayım.. Mazur görün bu son diye söz veremicem ama bu başlangıç diye anlatacaklarım var, dinlermisiniz?

Sosyal sorumluluk adına neyi ne kadar yapıyorsunuz? Hangi taşın altına elinizi koydunuz yada koymaya niyetlendiniz bilmiyorum. Sağ elin yaptığını sol el bilmezmiş, dilerim siz dünyada fark yaratan şeyleri herkesten güzel  yapıyorsunuz ..

Ama yanından geçip gittiklerimiz var.

Bugün giderken içimiz birine takıldı. Yolun kenarında öylece oturmuş, o yağmur, o soğuk, o paramparça ayakkabılarla dilenci olmadığı her yerinden belli biri. İçine öyle çekilmiş, gözleri öyle dalmış, kafasından kimbilir hayal ettiği ne dünyalar geçiyor..

Konuşmak istememizle, iyiki dememiz arasında iki dakikalık mesafe kat ettik. Ben konuya 'hadi sana ayakkabı alalım' diye girdim. Teşekkür etti, ona ayakkabı getirecek biri varmış ve onu bekliyormuş, o gelecekmiş. Olsun! dedim. İkinci bir ayakkabının zararı yok. Teşekkür etti, ziyan olmasın dedi..

Yemek yiyelim dedim? Teşekkür etti..

Tamam çay içelim, sohbet ederiz dedim? Teşekkür etti..

Peki senin için ne yapabiliriz dedik? Cevap bizi yerle bir etti..

'Yanımdan geçen binlerce insan var ve bana hastaymışım, kirliymişim, çirkinmişim gibi davranıyor. Benimle konuşan kimse yok. Siz yanıma geldiniz, sohbet ettiniz, halimi sordunuz. Bu benim için bugünün en güzel yanı' dedi. Teşekkür etti...

Bu karşılaşmanın çok fazla ayrıntısı ve noktası var. Ama bugün aldığımız ders tek bir taneydi.

Düşündüğün kadar iyimisin?

Ben değilmişim kendi adıma bunu dürüstlükle söyleyebilirim.

Ne 351. ayakkabıya hayır demişim, nede bir gün şu mahalleyi bir dolaşıp elinden tutabileceğim yada bir yerinden bir şey yapabileceğim biri var mı diye merak etmişim. Sorsak hepimiz iyiyiz işte.

Bu hafta işi, aşkı, kişisel kavgalarınızı bir kenara bırakın. Kirli kıyafetlerin ardında tertemiz insanlar var ve sizin 'nasılsın' demeniz bile hayatlarında bir kapı açıcak belki de. Evet korkutucu gelebilir baştan belki ama bir dilenci ile gerçekten ihtiyacı olanı ayırmakta çok zor değil..

Daha bilinçli ve gerçekten iyi olduğumuz yarınlar dileği ile..

Alttaki videoyu izlemeniz tavsiyedir;

https://www.youtube.com/watch?v=TDmPcF5i5UA

G.

Havada Bir Hinlik Var..

Havada Bir Hinlik Var..

Unutmadan Söylemeliyim    18.3.18    Yorum   

Tarifi zor bazı şeylerin..

Daha ilk tadında bir eksiklik var.. Tuzu desen değil, karabiberi desen o da değil..

Ama bir yerde bir eksik var..

Askıda çok güzel olup, üstünde ya biraz bol, ya biraz dar, ya biraz bir şey işte. Ama senin kalıbın değil...

Kumaş mı, renk mi, desen mi..

Artık desen mi?

Sana göre değil..

İçinde kendini iyi hissedemiyorsun bir türlü, karşıdan bakınca ne muazzamdı halbuki.

Ve zorladığın her şey güzelliğini kaybedecek..

Çünkü beklentiler, bekleticek..

Seni de beklemişlerdi aynı duraklarda.

Bekletmiştin, belki geçerim şımarıklığında.

Sen geçmedin dün, o da gelmedi bugün.

Hayat hep adaletsiz olacak değil ya..

Soğuk bir duş, bir gece yarısı ağlaması, sonrası..

Sonrası özgürlük.

p.s: Bu yazıda yazarın dinlemenizi istediğiniz şarkı; https://www.youtube.com/watch?v=1WE22-4xF2s

G.

Dünya Kadınlar Günü Kutlu Olsun!

Dünya Kadınlar Günü Kutlu Olsun!

Unutmadan Söylemeliyim    8.3.18    Yorum   

Vazgeçmek Üzere misin?

Vazgeçmek Üzere misin?

Unutmadan Söylemeliyim    1.2.18    Yorum   

Bu yazım vazgeçmek üzere olanlara geldiği için vazgeçmek üzere değilseniz lütfen yazıyı dikkate almayınız:)

Evet şimdi karşındayım vazgeçmek üzere olan arkadaşım..

Hele ki katrilyonlarca websitesinin arasında bu yazıya denk gelipte okuyorsan emin ol bu yazıda evrenin sana bir türlü ulaştıramadığı o mesaj var..

Hani çoğu zaman aldığın ama umutsuzluktan bana öyle geliyor heralde dediğin mesaj var ya. Evet o! 

Sana öyle gelmiyor o gerçekten de o!

Konu ne bilmiyorum ama bende vazgeçmek üzereydim hemde daha birkaç hafta öncesine kadar..

Benimde karşıma beylik beylik konuşanlar çıktı. Küçümseyen gözlerle bakanlar.

Hani sana yardım ediyormuş gibi gözüküpte daha çok alt üst edenler var ya evet onlar.

Evet bende gülümsedim, içimden cazır cazır sesler geliyordu o sırada. Hatta yürürken ağladım. Çok ağladım. Bende senin gibi bir iki kişiye söyledim ağladığımı hatta bazılarını hiç söylemedim.

Baktım bir eksiğim de yok. Doğduğumdan beri de ‘iyi olmaya’ uğraşmışım. Kıymet bilinmiş, bilinmemiş, nankörlük edilmiş, edilmemiş orasında bile değildim senin gibi.

‘Artık olsun!’ kısmındaydım.

Google’a en etkili dua, mantra, dörtlük, mısra vb. permütasyon kombinasyonları bile yazdım. Yine olmadı!

Ama yine dua ettim, yine küstüm, yine barıştım. Ama vazgeçmeye yakın bir noktada gezindiğimi biliyordum senin gibi. Sadece o anı kestiremiyordum.

Bende uzaktan oturup kendime baktım binlerce kez, ne çok yargıladım, ne çok üstüne gittim, ne çok hırpaladım! Var olan tüm güzelliklere ‘Hayır yeterli değilsiniz!’ diye bağırmışlığım bile var.

Olmayacak dedim, yok olmuyor, evet komşu kızı yapmış, evet el oğlu başarmış, evet evet bilmem kim bilmem nerelere varmışta ben hala yolun ortasında kalakalmış..

Bişey söyliyim mi?

Olucak!

Çünkü zaten oluyor! Çünkü o bilmem kim ve sana ego kusan bilmem ne de atomu parçalamamıştı. 

Senden o kadar farkı yok ki, farksızlığını belli etmemek için o içini acıttı.

Ama şimdi sen vazgeçersen hak etmeyen biri kazanıcak! O yüzden sen ne yapmış olursan ol, hatalarını, güzelliklerini, umutlarını al yanına hepsine sahip çık.

Bugün olmadı değil, Bugün zamanı değil. Olmadı. Çünkü daha güzeli olucak.

Bunları sana motivasyon satırı olsun diye yazmadım. Evet bu mesaj sana. Ve bu gerçek.

Yarınlar var. Yarın varsa umut var. Nefes alıyorsan senin için yazılmış bir plan hala var.

Ne olur kendinden vazgeçme olur mu?

Ne dediğimi bugün anlamazsanda yarın anlayacaksın J

Yarının bugünden kutlu olsun!

G.