Lisedeyken hiçbir şeyin aşırısına kaçmadım. Asi, bunalımlı ergen olmadım hiç, ne fiziksel ne de ruhsal dalgalanmalarını yaşamadım büluğ çağının. İçkiye de, Nevizade’de ucuz olsun diye bir arjantin söyleyip iki saatte ısıta ısıta içecek kadar bulaştım. O yüzden, bir dershane çıkışında artık olmayan bir tekel büfeden ikişer belalı birası alıp, artık olmayan Beşiktaş iskeleye (sol ucunda, denizle birleşen ufak çakıllığa) gittiğimizde, hemen oracıkta sarhoş olmam kaçınılmazdı. Arkadaşlarım beni 30M’ye bindirirken sarhoş olduğumda ısrarcıydılar, bense her sarhoş gibi aksini iddia ediyordum. İşte yıllar boyu benimle dalga geçilmesine neden olacak o harika veciz o zaman çıktı ağzımdan:
“Ben sarhoş değilim, ama burada sarhoş biri varsa o benim.”
